Atıp atmamakta uzun süre kararsız kaldığım bozuk para, işte şimdi havada..  Tüm çocukluk sorularımın yanıtları ve hatta şairin onuncu kattan boşluğa bıraktığı mısraları.. Oradalar hepsi; parayla birlikte, havadalar. Flütüne aşık olan kızın notaları da orada; bağırıp da duyuramadıklarımın tümü, yani bağırmadan duyurmayı düşlerken yaşlanan çocuk da..

Ömrümün kopan zincirlerinden birer halka atıyorum her defasında cebime. Biriken halkalardan yeni bir zincir yapacak, oturtup karşıma rakı içirecek ve zil zurna sarhoş edeceğim onu, tüm zincirler tükendiğinde.  Diğer cebimdeyse, artık birer anı olmuş düşlerim ve düş olmuş anılarım var. Çok eskilerden gelen paslanmış, unutulmuş düşlerim; soğutulmuş anılarım..

Bir fotoğraf çektirmek isterdim, dediği gibi Vedat'ın,  vapurun intihar koltuğunda . Bir başıma, aydınlık bir bahar sabahında..  " Dönsene arkana! " diye bağırmak isteyip susar gibi, içimde gizlendiğin yerden çıkıp hemen arkamda durur muydun o fotoğrafta? " Bu fırtına diner mi sence? Bak bahar geldi artık " diye utanır mıydın acaba?  Nesnesini kendine bile söyleyemediğin, yalnızca öznesi ve yüklemi olan cümleler kurup usulca fısıldar mıydın onları  denizin küçük elli fenerine?

Yalıtılmış türküler içinde boşluğa yazılar yazmak... Bu mu sence yaptığımız? İstanbul mavisi olmasa da sözcüklerin, düşüncelerinin sonunda değil de ortasında dursa da yüklemlerin, gülüşün aynı benimkine benziyor işte! Zamanı da değiştirmedi uzaklıklar, kaldığım yerden büyüyorum hala, baksana gözlerime...  Ne o türküler yalıtılmış ve yalnızdır, ne sen, ne de bu donmuş nehir. Bir tek İstanbul’dan kaçıp gelen şu vapur, kaymayı bilmediğinden belki, biraz sıkılmıştır...

duydun değil mi /  benim duyduğum gibi?

sabahın altısında /  uykusuz bir adam çıktı Roma Garı'ndan

Çekingen bir elekten geçmişi süzüyorduk /  Nice şehirler buluyorduk onlar ilk öpüşlerimizdi

içimde köprüler yandı kimse bilmedi /  aklımdan neler geçti tuttum kendimi